पुतळा कविता

११. पुतळा
""""""""""""""""""""'
माझ्या 'बा' ने घामाचे पाणी केले.
भुईच्या कुशीत बि- बियाणे पेरले.
मेघराजाही बरसला सरीवर सरी,
रान हिरवेगार झाले शेता शिवारी.

माय आणे रानात चटणी भाकर,
भाकरीवर लावी आंब्याचा खार.
पोरं फिरती रानोरानी उडती पाखरं,
चाले असा आमचा गरिबीचा संसार.

शेतात  राबता  राबता,
सरली  आमची  हयात.
अंत  नको पाहू  देवा  !
दे रे आमच्या उमिदीला साथ

गरिबीचे भेग नशिबी आले.
जगणं आमच कष्टात च गेले.
किती सोसू चटके, दुःखाच्या झळा,
सुख नाही नशिबी, भेगाळली धरा.

भेगळलेल्या  मातीमधी,
"बा" नं घामाच पाणी झिरपल.
एवढं समदं करुनी शेवटी,
माझं "बा" च सपान हरपलं.

शेतामधल्या   झाडावरी,
दुरूनच एक पुतळा हसला.
जवळ येऊनी  बघतो तर,
माझा"बा" फासात दिसला.

कवी जिजाईसुत